Την ώρα που η κυβέρνηση ορθώς ενδιαφέρεται για την καταβολή μισθών και συντάξεων, έχει κηρύξει στάση πληρωμών προς τον ιδιωτικό τομέα.
Όπως η επιστήμη της ψυχολογίας επισημαίνει η ανθρώπινη φύση ρέπει προς το σύνηθες. Από την καθημερινότητα μας είναι γνωστό σε όλους μας ότι κατευθυνόμαστε πιο εύκολα στις κινήσεις που μας είναι συνηθισμένες. Έτσι λοιπόν και η χώρα φαίνεται να προσανατολίζεται στη λογική του να διαφυλάξουμε τα δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων και να μην πειράξουμε το δημόσιο τομέα, έναντι της επιλογής περικοπής δαπανών. Σας θυμίζει κάτι; Προφανώς ότι βιώνουμε τα τελευταία σαράντα χρόνια τουλάχιστον.
Αυτό που έχει οδηγήσει τελικώς; Σε έναν υπερτροφικό και μη παραγωγικό δημόσιο τομέα. Σε ένα δημόσιο με χαρακτηριστικά και στοιχεία διαφθοράς και ωχαδερφισμού. Το τελικό αποτέλεσμα, έως σήμερα τουλάχιστον, είναι κρατικά ελλείμματα, γραφειοκρατία, ενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας, αύξηση δαπανών και μη ρεαλιστικό και βιώσιμο πλάνο συνολικής εθνικής ανάπτυξης.
Αν έχει αλλάξει κάτι σήμερα φαίνεται να είναι στην παρουσίαση. Έχουμε μια κυβέρνηση αριστερή, η οποία κάνει αυτό το έργο φανερό, εν αντιθέσει με τις λοιπές υποτιθέμενες «μεταρρυθμιστικές». Πλέον η παρουσίαση γίνεται με σχετική άνεση και ως δεδομένη πολιτική. Αυτό από την πλευρά της πολιτικής ηθικής είναι προτιμότερο και εγώ προσωπικά το αξιώνω. Από την άλλη κάνει την απελπισία όσων θεωρούν μια τέτοια πολιτική αδιέξοδη,ακόμα μεγαλύτερη.
Διαρκώς διατυμπανίζεται από τα πλέον επίσημα χείλη ότι προτεραιότητα μας είναι η πληρωμή μισθών και συντάξεων. Προφανώς δεν είναι αρνητικό για ένα κράτος να καταβάλει τους μισθούς και τις συντάξεις. Είναι ευθύνη και καθήκον του να το κάνει σε κάθε περίπτωση. Βέβαια θα πρέπει να φροντίζει να έχει ένα λειτουργικό, αξιόπιστο και παραγωγικό δημόσιο τομέα.
Γενικά πριν αξιολογήσουμε αυτή την εκπεφρασμένη λογική, θα πρέπει να αναλογιστούμε παραλλήλως κάποια βασικά στοιχεία:
- Την ίδια στιγμή το κράτος δεν κάνει σχεδόν καμία καταβολή προς τον ιδιωτικό τομέα. Μάλλον έχουμε να κάνουμε με μια σκληρή εσωτερική στάση πληρωμών.
- Ένα εκατομμύριο υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα είναι πλέον άνεργοι ασφαλώς όχι από την κυβερνητική πολιτική της παρούσας κυβέρνησης.
- Μεγάλο μέρος των υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα έχουν υποστεί πολλαπλές μειώσεις εισοδήματος, ενώ σημαντικό μέρος αυτών είναι απλήρωτοι από ένα έως έξι μήνες.
Εντυπωσιακό είναι επίσης ότι την ίδια στιγμή το κράτος δηλώνει ότι δεν θα πληρώσει τη δόση μας έναντι του ΔΝΤ ή της ΕΚΤ.
Βιώνουμε λοιπόν μια αντίφαση. Το κράτος ενώ ορθώς δηλώνει την πρόθεση του να καταβάλει μισθούς και συντάξεις δημοσίου, από την άλλη αφήνει πίσω τις υποχρεώσεις του έναντι του ιδιωτικού τομέα και απειλεί ότι θα κάνει το ανάλογο και με τους δανειστές μας του εξωτερικού, θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια την οικονομική υπόσταση της χώρας.
Όμως συνταγματικό καθήκον οιουδήποτε κράτους είναι να φροντίζει εξίσου για όλους τους πολίτες του, είτε εκείνοι εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, είτε στο δημόσιο τομέα. Παράλληλα στοιχειώδης υποχρέωση του είναι να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του έναντι των πιστωτών και να φροντίζει για την αξιοπιστία και την φερεγγυότητα της χώρας.
Ελλάδα δεν είναι μόνο το δημόσιο προφανώς.
Μέσα σε όλη αυτή την πεντάμηνη δημιουργική ασάφεια, η οποία μπορεί και να είναι μέρος μιας στρατηγικής, η οποία θα αξιολογηθεί από το αποτέλεσμα, έχουμε μια δυστυχώς σαφέστατη εξέλιξη στην οικονομία.
- Η χώρα από ανάπτυξη 1,4% στο Δ τρίμηνο του 2014, πέρασε σε ύφεση 0,2% το Α τρίμηνο του 2015 με τις προοπτικές για το Β τρίμηνο ακόμα χειρότερες.
- Η πρόβλεψη για την ετήσια ανάπτυξη, από 2,5% έπεσε στο 0,5% με δυναμική πτώσης.
- Η πρόβλεψη για ανεργία 25%, ανέβηκε σε 25,6%.
- Η πρόβλεψη για τη σχέση χρέους έναντι Α.Ε.Π. ανέβηκε από 170,2% που ήταν στο 180,2%.
- Η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό έχει επιβαρυνθεί.
- Η έξοδος μας στις αγορές έχει απομακρυνθεί.
- Η χώρα από πιστωτική γραμμή οδηγείται σε νέα συμφωνία.
Πέρα από αυτά τα ψυχρά αριθμητικά δεδομένα, η πραγματικότητα της καθημερινότητας της αγοράς είναι μελαγχολική.
Αν μετά από όλα αυτά οδηγηθούμε μέσα από μια συμφωνία σε ένα καλύτερο έστω και μεσοπρόθεσμα οικονομικό μέλλον για τη χώρα και τους πολίτες της χαλάλι, αλλά αν είναι να μην προκύψει κάτι τέτοιο η μελαγχολία και η εθνική ζημία θα είναι μάλλον απολύτως αδικαιολόγητη.
Ας ευχηθούμε για το καλύτερο, εξάλλου σε λίγο θα ξέρουμε.
Βέβαια τα ακόμη πιο δύσκολα θα είναι μετά αφού έχει να κάνει με την οικονομική λογική για την ανάπτυξη και την θέση της χώρας στο παγκόσμιο οικονομικό χάρτη. Αλλά ας μη γκρινιάζουμε για αυτό τώρα, ας ζήσουμε πρώτα το πρώτο στάδιο των εξελίξεων.
