Η εύκολη λύση ήταν πάντοτε η εναπόθεση των ευθυνών σε ένα έτερο ον, σε μια άλλη δύναμη, για παράδειγμα στους ξένους… Ως χώρα αλλά και πολίτες σε κάποιο ποσοστό μας κατατρέχει η πολύ σκοτεινή περίοδος της Τουρκοκρατίας. Όμως κάθε έλλογο ον και προφανώς οι αγορές και οι ξένοι εταίροι μας γνωρίζουν πολύ καλά ότι η ελληνική οικονομία είναι μια οικονομία η οποία έπεσε στα βράχια κυρίως λόγω της μη ύπαρξης ορθής οικονομικής πολιτικής επι σειρά δεκαετιών.
Η ευθύνη όλων είτε ήταν πολιτών, είτε οργανισμών, και πολύ περισσότερο των εταίρων μας έγκειται στο γεγονός ότι έβλεπαν και δεν αντιδρούσαν διαβρωμένοι από τη νιρβάνα της εικονικής ευημερίας των δανεικών.
Από το 2008 ήταν πλέον εμφανές ότι το έργο έφτασε στο τέλος του. Ο κρατικοδίαιτος λαϊκισμός, η οικονομία του κράτους, η διαφθορά, η εξυπηρέτηση των κομματικών φίλων, ο συνδικαλισμός, η περίεργη στάση των μέσων και όλο εκείνο το σύστημα είχε οδηγήσει τη χώρα στα βράχια οριστικά.
Η οικονομία μας ήταν κυρίως μια οικονομία κατανάλωσης ξένων προϊόντων και παροχής μέτριας ποιότητας υπηρεσιών. Χωρίς στόχευση, χωρίς ανταγωνιστικότητα, χωρίς καινοτομία, χωρίς ουσιαστική παραγωγή. Τα αποτελέσματα γνωστά, ελλείμματα και χρέος προς κάλυψη των. Με αυτό τον τρόπο το δημόσιο χρέος εκτοξεύτηκε από το 20% περίπου το 1981 στα σημερινά δυσθεώρητα επίπεδα.
Μέσα σε αυτό τον κυκεώνα είχαμε την τύχη να ανήκουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να έχουμε κοινό νόμισμα το Euro. Αυτό από μόνο του, μας προστάτευσε από το απόλυτο χάος και την πλήρη καταστροφή. Οι εταίροι μας, μας στήριξαν και έδωσαν το μεγαλύτερο δάνειο που έχει ποτέ ιστορικά δοθεί. Απαραίτητη και συμφωνημένη βέβαια προϋπόθεση, η ολοκλήρωση μεταρρυθμίσεων.
Μεταρρυθμίσεων απολύτως απαραίτητων για να μεταβληθεί η παθογένεια που μας οδήγησε σε κενό ρευστότητας και σε μια οικονομία που ρεαλιστικά είναι μη βιώσιμη. Η υλοποίηση όμως πολιτικής μεταρρυθμίσεων χρειάζεται ισχυρή πολιτική βούληση, λαϊκή στήριξη και αντοχές. Αντοχές κυρίως από τους πολίτες αφού η ζωή τους επηρεάζεται σημαντικότατα κυρίως μέχρι οι μεταρρυθμίσεις να φέρουν το πολυπόθητο αποτέλεσμα.
Διαμορφώθηκε εκείνη ακριβώς την ώρα μια τεράστια ευκαιρία για τη χώρα. Ευκαιρία να αλλάξει και να στρέψει την πορεία της προς την ευημερία. Ο λαός ήταν συνοδοιπόρος και επέδειξε αποδεδειγμένα ανέλπιστη υπομονή και αντοχή. Ταυτόχρονα ο κος Παπανδρέου με το κο Σαμαρά, οι οποίοι κλήθηκαν να διαχειριστούν αυτήν την πολύ δύσκολη κατάσταση, είναι άνθρωποι κοσμογυρισμένοι, μορφωμένοι, με εμπειρίες για το πώς λειτουργούν οι ευημερούσες δυτικές κοινωνίες. Παράλληλα ήταν και προσωπικοί φίλοι, με δυνατότητα προφανώς άμεσης ειλικρινούς επικοινωνίας και έλεγχαν σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία περίπου 271 βουλευτές.
Όλο αυτό είναι πραγματικά μια ιστορική ευκαιρία με μια συμφωνία λογικής να μπορέσουν να γραφτούν στην ιστορία ως εκείνοι που θα έσωναν την χώρα πραγματικά οδηγώντας την σε ένα μέλλον πραγματικής ευημερίας, σε ένα μέλλον που μας αξίζει.
Και όμως κυριάρχησε ακόμα και σε εκείνη την κρισιμότατη στιγμή ο λαϊκισμός. Επέλεξε η τότε αντιπολίτευση μια στείρα και εκ του αποτελέσματος αποδεδειγμένα παραπλανητική στρατηγική. Θυμάστε Ζάππειο Ι, ΙΙ, ΙΙΙ, φθοροποιός αντιπολίτευση, άρνηση σχεδόν σε όλα τα επίπεδα, άρνηση συνεννόησης.
Ο κομματισμός νίκησε την εθνική ανάγκη. Το κόμμα κέρδισε την χώρα. Μια μεγάλη εθνική ευκαιρία χάθηκε, ίσως η μεγαλύτερη. Βέβαια ευθύνεται και ο λαός που επέλεξε για μια ακόμη φορά το ψέμα.
Το αποτέλεσμα η προσαρμογή στην πραγματικότητα της κυβέρνησης Σαμαρά, η οποία όμως και πάλι λαϊκίζοντας μας έλεγε καθημερινά ότι παλεύει με τους κακούς ξένους για να μην εφαρμόσει όσα εκείνοι οι κακοί μας επέβαλλαν, τάχα για το κακό μας;
Αυτή η στρατηγική πέρα από εύκολη είναι και πλήρως διαβρωτική στην προοπτική. Για την ακρίβεια δε δίνει καμία προοπτική στον Έλληνα και του αναπαράγει τα δαιμόνια του παρελθόντος. Θα θυμόμαστε όλοι μας το Γαλλικό κόμμα, το Αγγλικό κόμμα, το Ρωσικό κλπ.
Είχε μάλιστα να αντιμετωπίσει αυτό που και εκείνος αναπαρήγαγε, μια αντιπολίτευση κλασσική ως προς τη κεντρική ιδέα και ακόμα πιο ριζοσπαστική. Απόλυτος αρνητισμός σε όλα, ρητορική καθαρά αντι-μνημονιακή, ενοχοποίηση των ξένων για όσα συμβαίνουν. Αλλά τι να περιμένει κανείς όταν η κυβέρνηση έφτασε να κάνει το ίδιο, να ενοχοποιεί τους ξένους για την πολιτική της. Απόλυτος παραλογισμός.
Τελικά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Ελλιπής εφαρμογή μεταρρυθμίσεων, ημίμετρα, διαρκείς διαβουλεύσεις, ανεπάρκειες και ασυνέπεια η οποία εκθέτει τη χώρα διεθνώς. Στο τέλος του διαδρόμου το αποτέλεσμα γνωστό. Απώλεια εκλογικής δύναμης και υπερψήφιση της αντιπολίτευσης η οποία έχει τελικώς ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο. Τον δρόμο της παραπλάνησης των ψηφοφόρων.
Σήμερα είμαστε και πάλι στο απόλυτο κενό, ίσως στο μεγαλύτερο κίνδυνο.
Ο λόγος ότι οι εταίροι μας, δεν πιστεύουν πλέον ότι μπορούμε να εφαρμόσουμε τα απολύτως απαραίτητα μέτρα. Μας κρατούν στη ζωή μόνο και μόνο για να μην τους βλάψουμε.
Τελικώς η συνισταμένη είναι κοινή, αφού πηγάζει από την κοινή λογική:
Εμείς αναζητούμε ένα ηγέτη ικανό να οραματιστεί για το έθνος μας, να μας δείξει το δρόμο και να μην επικαλείται κανέναν άλλο παρά μόνο τον εαυτό του και τους συνοδοιπόρους του στην πορεία αναγέννησης του έθνους. Δίπλα σε αυτόν είναι βέβαιο ότι ο λαός θα στοιχηθεί. Το απέδειξε.
Εκείνοι αναζητούν το ίδιο. Έναν ηγέτη ο οποίος δε θα επικαλείται εκείνους για όλα τα δεινά, θα έχει το πολιτικό ανάστημα και την σιδερένια βούληση να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις, να βγάλει τη χώρα από το βούρκο και να την οδηγήσει στην πραγματική ευημερία.
Ας μη γελιόμαστε. Οι εταίροι μας φοβούνται ότι η νέα κυβέρνηση δε μπορεί να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις και εκεί είναι όλο το πρόβλημα. Είναι και εκείνοι σε αδιέξοδο αφού ακόμα και αν δώσουν μια τονωτική ένεση, πιθανολογούν ότι δε θα αποδώσει.
Αυτό είναι αρκούντως απογοητευτικό και απόλυτα επικίνδυνο για τη χώρα.
Ελπίζω να μη το πληρώσουμε. Σε κάθε περίπτωση είμαστε στο τέλος του τούνελ, στο απόλυτο σκοτάδι πριν έρθει το φως. Ας έρθει όσο γίνεται πιο γρήγορα και ανώδυνα. Το εύχομαι.
Φοβάμαι ότι ο τοκετός θα είναι εργώδης, αλλά έχω πίστη σε ό,τι γεννηθεί.
Ευστάθιος Λιακόπουλος
