Τι δε θα γίνεται ο εξωδικαστικός συμβιβασμός αυτόματα;
Η τάση μας προς το εύκολο. Πόσο όμορφο και ανθρώπινο είναι να βλέπουμε πάντα την καλύτερη εφικτή (για εμάς ) οπτική των πραγμάτων.
Δεν χρειάζεται να πληρώσω κάτι σε αυτά που οφείλω. Θα βγει ένας νόμος να μας χαρίζει τα δάνεια.
Βγήκε ο νόμος. Δε χρειάζεται να κάνω κάτι, θα γίνει μια διαδικασία που θα μας τα χαρίζουν αυτομάτως.
Τι όχι; Δεν είναι τελικώς έτσι;
Η απώλεια χρημάτων από όπου και αν προέρχεται δεν είναι εύκολο να υποστηριχθεί.
Και μπορεί ο Έλληνας να έχει βρει στο τραπεζικό σύστημα τον φταίχτη όλων των δεινών (όχι πάντα αδικαιολόγητα), αλλά ακόμα και εκείνο θα πρέπει να ακολουθήσει κάποιους κανόνες στη διαδικασία.
Μπορεί επίσης να έχει ορίσει ως υπαίτιο όλων των δεινών το δημόσιο (μάλλον δικαιολογημένα), αλλά και εκείνο για να κάνει διαγραφή οφειλών θα πρέπει να έχει μια νομική κάλυψη η οποία να στηρίζεται στη λογική.
Και τελικώς αφυπνιζόμαστε στη διαδικασία του εξωδικαστικού. Ήδη πολλοί επιχείρησαν πρόχειρα να ενταχθούν και απορρίφθηκαν.
Η διαδικασία του εξωδικαστικού συμβιβασμού είναι εξ αντικειμένου σύνθετη, αφού πρέπει να συνθέσεις αντικρουόμενα συμφέροντα πιστωτών, τραπεζών, προμηθευτών, δημοσίου σε μια λογική που δε θα δημιουργεί πρόσθετο προνόμιο σε κανέναν.
Μια διαδικασία με μελέτη ροών και με μελέτη εξασφαλίσεων εμπράγματων και άυλων. Κατόπιν απαιτεί να έχεις απαρτία και μετά συμφωνία του 60% των πιστωτών.
Τελικώς όλη η τέχνη είναι στην προετοιμασία και την στρατηγική.
Διαφορετικά ένα ακόμη όνειρο θα μετατραπεί σε εφιάλτη.
